Dag 1
De ballonnen hangen, de muziek staat klaar en de feest verlichting is aan. De gehele familie heeft mee geholpen om hier een echt feest van te maken en het is duidelijk dat de buurt hier ook van af weet. Vanuit alle ramen en balkonnetjes kijken kinderen wat er aan de hand is. Door steentjes naar beneden te gooien proberen ze de aandacht te trekken. Iedereen is welkom dus nodig ik ook hen uit i.p.v. hen een boze blik of steen terug te werpen.
We wachten tot de eerste mensen komen en nog belangrijker, tot Amer er is. De performance lijkt bijna werkelijkheid te worden. Er beginnen scènes voor mijn ogen af te spelen waarbij ik een kwartier lang een het publiek probeer te vermaken dat uit loopt tot een mislukte clowns act. Ik voel dat ik een moment weg moet van deze locatie. De tijd tikt door en ik wordt alsmaar zenuwachtiger van de mensen die voordurend Arabisch tegen mij spreken, terwijl ik vriendelijk glimlachend probeer duidelijk te maken dat ik hier geen barst van begrijp. Gelukkig komt daar enkele minuten later mijn verlosser.
We zijn er klaar voor, wat er dan ook mag gaan komen. Sabrina, een van de bewoners, bind nog snel een geluksarmbandje om mijn pols. Het laat weer eens zien hoezeer iedereen ons hier welkom heet. De eerste mensen druppelen binnen. Ik geef een van de mensen uit het publiek een camera, het is tenslotte de geboorte van een voorstelling. Het is aftasten hoe om te gaan met het publiek. Ze reageren veel en ik kom er achter dat de helft Arabisch is en dus überhaupt geen Engels verstaat. Lastig wanneer de eerste 5 minuten slechts Engels is. Het is een gevecht om de concentratie door het rumoer te behouden maar uiteindelijk slagen we hierin. De mensen verlaten de plek zonder applaus te hebben gegeven aangezien wij dit afdwingen. De gastvrouw komt naar buiten met thee en ik kan uit haar gebaren opmerken dat ze zich afvraagt wanneer ze nu met de thee moest komen. Vergeten..
Ik denk terug aan onze eerste performance. Het publiek vergat dat de voorstelling een voorstelling was. In principe zou dit een geweldig compliment kunnen zijn maar wanneer men de boodschap vervolgens niet mee krijgt aangezien ze denken dat het echt is, dan verliest alles zijn waarde. Ze zien Amer die op het eind alleen achter blijven. Amer en niet een acteur die niet meer gelooft dat hij kan zingen. Morgen in anderhalf uur weer opnieuw sleutelen aan de voorstelling. Een applaus in de voorstelling bouwen en misschien eindigen met een positiever gevoel.
We eindigen met zijn allen op een grote binnenplaats waar de eerste finale plaats vond. Het publiek is een grote chaos maar iedereen blijkt het naar zijn zin te hebben. Onder ons heerst dezelfde chaos. Microfoons houden er mee op, brommen in de speakers, iedereen die elkaar vragend aan kijkt om tonen te vinden die we moeten zingen. Morgen nog maar een repetitie. Uiteindelijk kunnen we zeggen dat de eerste dag van Al Quds Underground erop zit. Ondanks wat schaamte momenten in de finale kunnen we zeggen dat we met deze eerste dag toch stiekem wel tevreden mogen zijn.
De tweede dag uit een reeks van drie. Zoals verwacht plannen we een korte repetitie om ons wat zekerder te voelen in die finale. Vervolgens ga ik naar mijn ballonnen vriend waar ik een grote glimlach op zijn gezicht tover. Hij pakt maar al te graag zijn pen om mij een bonnetje uit te schrijven voor maar liefs vijftig ballonnen. Ik pak er nog tien bij aangezien ik weet dat dit minstens het aantal is dat zal knallen door kinderen, katten of kaarsen. Eenmaal bij de familie thuis wordt ik warm verwelkomt en beginnen de kinderen mij direct te helpen met het opblazen van de ballonnen waarvan er zes knallen. Amer is deze keer gelukkig ‘op tijd’ waardoor we gelijk aan de slag kunnen met een aantal veranderingen in de performance. We vragen een van de kinderen mee te helpen. Hij zal aan mij wat vragen stellen, tijdens de performance, in het Arabisch zodat duidelijker wordt wat ik in het Engels verteld. We besluiten dat Amer uiteindelijk toch zich laat over halen te zingen waarbij de performance eindigt met een buiging.
17:00. De eerste groep komt aan lopen. De atmosfeer is rustiger dan gister wat direct meer focus geeft. We kijken het publiek meer aan en spelen met hun aanwezigheid. Het voelt alsof we een sterke voorstelling hebben neergezet maar we hebben nog steeds geen indicatie wat het publiek er van vind. In het eind blijft nu niet Amer alleen achter maar wij beide die samen een lied zingen. Goed voor de performance maar hierdoor ontstaat er nog geen gesprek met het publiek. Het voelt alsof de mensen hier nog directer moeten worden aangesproken om door te hebben waar het daadwerkelijk over gaat. Ik merk hoe fijn het is om hier terplekke aan een voorstelling te sleutelen en met nog een dag in het verschiet schrijf ik direct al mijn ideeën voor morgen op.
Drie groepen passeren ons feestje de laatste laat het, doordat ze verdwaald zijn, afweten. We proberen onze spullen te pakken om ons te haasten naar de finale maar worden hierin tegengehouden door Sabrina die met twee borden warm eten in haar handen staat. Door de onmogelijkheid dit te weigeren zetten we onszelf gespannen in een zetel. Ik zie de wijzers van de klok de zeven passeren.
Met buik krampen door het snelle eten haasten we ons naar de plek waar de finale weer plaats vind. Ditmaal al op afstand te horen door een verbeterde geluid installatie. Het geeft direct een goed gevoel en vanaf ons binnenkomen zien we dat deze avond nu al de vorige overtreft. De chaos is minder, de muziek beter. Alles loopt gesmeerd in elkaar over en het publiek is enthousiast. Tevreden loopt iedereen het terrein af terwijl ik al weer droom over morgen en vandaag vergeet. Tot ik deze blog schrijf over de laatste twee dagen en mijn woorden terug lees. Woorden die mij even op mijn plek zetten. Mij voor een moment te dwingen te genieten van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten