Elke morgen irriteerde wij ons weer aan de katten die op onze schoot sprongen om voedsel weg te ritselen. De irritatie verdween direct toen ik samen met een van de theatermakers Nick en twee mensen van het hostel een kat hoorde braken. 2:00. De kat stoten zichzelf tegen de muur, rolde over de grond terwijl hij stuiptrekkingen maakte. We probeerde hem water te geven. Bij een van de mannen bonden wij wc papier om zijn handen. Hij probeerde het geen dat in de maag of keel van de kat zat eruit te krijgen. Het lichaampje verstijfde om vervolgens weer te verslappen. Een gebed volgde. In een korte tijd speelde daar voor onze ogen het einde van een leven af. De irritante kat, die we vast en zeker al een aantal zetten hadden verkocht om van de tafel te gaan, werd nu verzorgd door vier man maar het was te vergeefs.
Dag 3
De laatste dag breekt aan. Opnieuw blaas ik met de kinderen 30 ballonnen op. Ook vandaag spreken Amer en ik eerder af om een aantal dingen te veranderen in de voorstelling. Naar mijn gevoel was alles te vlak en kwam het conflict te weinig tot uiting. Om deze reden schreeuwt Amer mij tot de orde wanneer ik weer te ver ga met hem mee te nemen in mijn dromen. ‘Blijf maar dromen, dat is makkelijk waar jij vandaan komt. Hier hoef je dat niet meer te proberen. Dromen is altijd fijner als de realiteit.’ Het feestje loopt uit tot een grote mislukking. Uiteindelijk wordt hij toch overgehaald door een van de locale jongens. Hij laat hem weer geloven in zijn dromen.
De verlichting gaat eruit. Het feest is voorbij. Amer komt naar mij toe en legt een arm om mijn schouder. ‘Ik ga van onze performance een groter stuk maken!’. We bedanken de familie van harte terwijl mobiele telefoons foto’s schieten en naar pen en papier wordt gezocht voor ons Facebook site. We haasten ons naar de finale waar de afsluiting plaats vindt van de intense twee weken in Jeruzalem. Een finale waaruit blijkt dat dit alles niet voor niets is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten