Het vertrek

0:35, ik zie hoe binnen enkele minuten het land dat Israel of Palestina heet opgaat in een zee van lichtjes. Ik sluit mijn ogen en herinner mij de dag die in elk opzicht in het teken stond van ‘wachten’. Wachten tot afscheid te nemen, wachten tot ons vertrek naar het vliegveld, wachten op de taxi en wachten op het vliegveld. Op vooral de laatste hadden we ons al aardig voorbereid. Het begon toen we onderweg waren naar het vliegveld waar we bij een checkpoint moesten uitstappen om te vertellen waar we heen gingen. Uiteindelijk kwamen we hier vrij makkelijk door heen en konden we beginnen met het spel op het vliegveld. Als voorbereiding op deze gebeurtenis vertelde Merlijn ons wat er kon gebeuren en dat het allemaal wel zal mee vallen behalve als je een nummer 5 op je bagage kreeg. Een reeks aan stikkers met daarop het nummer 5 werd op ons bagage geplakt. Het ontrouw was gewekt bij het zien van een paspoort dat een stempel had uit Doha, Katar en de misschien wat vreemde materialen die wij bij ons droegen, voor als je een toerist bent. Voordurend werd een van ons gevraagd waar we vandaan kwamen, hoelang we hier zijn geweest, wat we kwamen doen en of we locale mensen hadden ontmoet. Alle bagage ging door de eerste scanner en alle bagage betekende ook mijn kleine gitaar die ik bij mij droeg. Mijn kleine gitaar die ineens vast bleek te zitten in de machine. Ondertussen waren de andere al bezig met de doorgrondige check waarbij al hun koffers werden opengemaakt en alles er uit werd gehaald. Iedereen stond wat onhandig om de machine waarop de supervisor het initiatief nam en de gitaar er met succes uit trok. Ik kon het gedoe niet accepteren en maakte gebruik van de situatie om van mijn nummertje 5 een 4 of 3 te maken.

Ik kwam bij een jonge vrouw voor de controle van mijn tas. Op het moment dat ze vroeg of mijn gitaar al door de scanner was geweest antwoordde ik  haar daarop dat deze inderdaad helaas grondig door een scanner was geweest, met als gevolg een beschadiging. De supervisor werd erbij gehaald terwijl ik de rest naar een andere speciale balie zag vertrekken om hun bagage in te checken en opnieuw zes keer ondervraagd te worden. Er werd mij de excuses aangeboden en gevraagd of ik een klacht wou indienen of dat het goed was als ik een schadevergoeding kreeg. Ik koos voor optie twee waarmee ik direct een zeer aangename controle had. Ik flirtte nog wat met jonge vrouw door het te hebben over haar persoonlijke leven, die mij vervolgens hielp om alles weer op een betere manier als voorheen in mijn koffer te krijgen. De meeste mensen die daar werken zijn studenten die het niet leuk vinden om te doen maar moeten werken. De strenge blikken horen en vragen hoort er nu eenmaal bij. Hierna kreeg ik een persoonlijke escorte naar de volgende check-point. Een controle waarbij opnieuw gevraagd kon worden wat je nu daadwerkelijk hier had gedaan, door een metaal detector moest en je handbagage weer door een scanner ging. Volgende stap door checkpoint drie waar opnieuw het paspoort werd gecontroleerd om te eindigen bij checkpoint vier waar de ticket werd gecontroleerd. We laten nog eenmaal onze ticket zien om vervolgens in het vliegtuig te stappen dat ons terug naar Nederland zal brengen. Ik open mijn ogen wanneer ik besef hoe snel te tijd is gegaan. Ik bekijk de foto’s die een moment opname laten zien maar mij een verhaal vertellen. Verhalen die misschien zullen vervagen maar altijd in herinnering blijven bestaan.