Een week geleden kwamen we op een bijzondere plek. Een plek die volledig vreemd voor ons was. Een plek waar werd gedroomd over heden en verleden. Na een week begon deze bijzondere plek vertrouwt aan te voelen. Wat je eerst nog verbaasde is door de tijd ‘normaal’ geworden. Ik kijk niet meer om van mensen die in een andere taal tegen mij schreeuwen, wanneer er tegen mij wordt aangelopen, wanneer ik soldaten zie lopen met een M16. In korte tijd vergeet ik hoe bijzonder en absurd deze plek is. Ik krijg mijn stampkroeg waar ik elke dag twee koffie drink. Ik loop door de straatjes die ik nu denk te kennen terwijl ik uiteindelijk gewoon een toerist blijf. Ik schrijf geen blog op deze maandag om mijzelf er aan te herinneren dat deze gebeurtenis niet een gewenning wordt. Het wennen aan een tijd en plek heeft zijn voordelen maar je kunt ze ook onbewust te makkelijk accepteren waardoor je het perspectief verliest.
Ik zit in mijn stampkroeg en schrijf opnieuw email berichten aan al de contacten die ik kan vinden voor een plek voor mijn eindregie. Ik voel mijn moed zakken wanneer ik opnieuw bericht krijg van een optie die niet door gaat. Het is een moment waarop je voelt dat er geen hoop is. Een gevoel dat vele kunstenaars in de stad Jeruzalem voordurend blijken te hebben. Vele geven het op en voelen niet meer de energie waar vanuit ze begonnen te werken. Je moet blijven vechten en geloven om te overleven, hoe moeilijk dat soms kan zijn.
Amer is een van die mensen die blijft vechten alhoewel hij in de performance nu het tegenovergestelde speelt. Robin heeft een verjaardag geregeld voor Amer maar hij wacht nu al een half uur op zijn komt terwijl hij zijn gasten geruststelt. Uiteindelijk komt de levensmoede Amer maar wanneer hij het feestje opmerkt probeert hij zo snel mogelijk weer te verdwijnen. Robin houd hem tegen door hem een cadeau te geven. Een normaal fotolijstje maar waar Amer zijn verleden in ziet en voor een ogenblik opnieuw zijn kinderwens beleefd. Amer die altijd zanger heeft willen worden zingt nu uit volle borst zijn eerste lied tot hij erachter komt hoe hij zich heeft laten gaan. Hij excuseert zich voor deze vertoning aangezien hij gelooft niet meer te kunnen zingen. Alhoewel Robin in al zijn enthousiasme nog probeert hem te overtuigen door te gaan met zingen blijft Amer toch hangen in zijn zwarte toekomst. Een afloop die vele Palestijnse kunstenaars zullen herkennen.
Het aftellen van de dagen is begonnen. Over twee dagen is de première. Twee dagen die er weer voor zorgen dat de tijd geen kans krijgt voor gewenning. Er moet nog een hoop gebeuren. Ondanks dat blijven we niet alleen hopen maar vooral geloven en vechten voor een goede afloop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten