Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het daar twaalf uur is terwijl mijn computer elf uur zegt. Ik ontkom er niet aan om in de toekomst te blijven leven. In Jeruzalem is de wintertijd nog niet ingegaan waardoor er een tijdsverschil is ontstaan. Wintertijd of geen wintertijd, ik sta om 8 uur op voor mijn Falafel ontbijt en het dagelijks bezoekje aan het Jeruzalem hotel voor twee koppen Arabische koffie. Hierna ontmoet ik Amer met zijn assistent van het theater voor een ritje naar de woestijn in Jericho.
We rijden over de ver uitgestrekte heuvels van grove stenen. We negeren de borden die ons vertellen deze weg niet te betreden. We nemen het risico een afgrond in te rijden of door het leger aangehouden te worden want de wens bij die ene bijzondere plek in de woestijn te komen is te groot. We stappen uit en bewandelen de plek zonder tijd. De plek van stilte. De plek waar alles lijkt te zijn uitgestorven maar over de heuvel verschijnt daar een groene boom in het dal. De enige boom in de wijde omtrek. De enige vruchtbare plek op dit gebied. Hier kun je alles een moment vergeten, zowel toekomst als verleden. Hier beleef je. Wanneer we de auto terug in stappen rijden we weer terug de tijd in.
Opnieuw gaan we naar een toneelvoorstelling die ditmaal is gericht op een ouder publiek. Dit betekent nog meer tekst en nog minder begrijpen. Ik zie een schaduw spel, er wordt gezongen en gesproken. Ik begrijp er geen barst van. Geen idee waar het zich afspeelt of in welke tijd maar toch voel ik met de personages mee. De actrice geeft mij een gevoel zonder dat ik iets van haar woorden hoef te begrijpen. Ik kijk naar deze vrouw die mij net als de woestijn even op reis neemt, weg van het verleden, weg van de toekomst naar een plek waar je beleeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten