Dag 0

18:20, ik zie hoe binnen enkele minuten het land dat Nederland heet verdwijnt onder een dikke laag mist. Ik sluit mijn ogen en herinner mij de ochtend waar ik veel te vroeg op stond. De middag waar we na de tweede bus erachter kwamen dat er op zondag geen bus langs het vliegveld komt. De zon die de horizon raakt op het moment dat we het vliegtuig in stappen. De eeuwen oude tradities worden langzaam al zichtbaar. Kinderen met een keppeltje en aan weerzijde van het hoofd twee krullen. Ik pak mijn ‘toeristenboekje’ erbij en lees opnieuw over de lange geschiedenis van Jeruzalem. Bij het lezen blijf ik mij verbazen over hoe gevangen een mens kan zitten in zijn denkbeeld. De geschiedenis lijkt voor vele maar niet een gepasseerd station te kunnen zijn en de zoektocht naar een vreedzame samenleving, zoals dat voor tweehonderd jaar het geval was, lijkt hiermee een onbegonnen zaak.

Onderhand zijn we zes koffie, twee films en een avondmaal verder; Het normale tijdsbestek dat ik uitbesteed bij het schrijven van een stukje voor mijn blog. Opzoek naar mooie woorden en formuleringen om eigenlijk zeer simpele gebeurtenissen te vertellen. Natuurlijk maak ik het mijzelf weer onnodig lastig aangezien ik elke zin wil koppelen met mijn onderwerp ‘tijd’ – iets wat hoogstwaarschijnlijk alleen ik mee krijg. Zou er überhaupt iemand zijn die 'de tijd' heeft om dit bericht te lezen? Zou ik zelf wel iedere dag twee minuten hebben om een blog te volgen? Ik vind het al lastig om iedere dag de krant te lezen.

1:30. Aankomst in Israel/Palestina. Nog geen 10 meter verder begint het eenrichtingsvragen rondje. Wat doe je hier? Waarom wil je hier heen? Waarom naar Jeruzalem? Hoelang blijf je hier? Na drie controle posten te hebben doorstaan kunnen we concluderen dat we veilig zijn aan gekomen. Na een korte onderhandeling worden alle tassen in een taxi gepropt en rijden we door het landschap belicht met een doffe oranje kleur. Om de tijd te verdrijven speel ik een kort lied op mijn gitaar voor de chauffeur. Na een kleine drie kwartier komen we aan bij het oude gedeelte van Jeruzalem en daar, tussen de kleine verlaten straatjes, waar soms een straat kat overloopt of een bewaker lawaai maakt, ontmoeten we een bekend gezicht uit Nederland. Merlijn begeleid ons naar het hostel waar we eenmaal aangekomen direct zien in wat voor tijd wij leven. De computers worden uit de tassen gepakt en er wordt er flink op los ‘gefaceboekt’. Ik schrijf gestaag verder aan dit stukje tekst. 2:00. Ik sluit opnieuw mijn ogen. Langzaam droom ik weg in gedachten aan vandaag en morgen.