De vergeten gebieden

Aangezien mijn blog ook een link heeft met tijd is een rust dag niet zo gek. Als compensatie vier foto’s i.p.v. twee.

Grote betonnen muren scheiden ons zicht. Vanuit hier is het makkelijk om aan de andere kant van de muur te komen. Bij het terug gaan kunnen er problemen ontstaan, kom je dan te dicht bij een muur op een plek waar het niet mag, dan is het einde snel in zicht. We rijden met een klein busje de douane door; gebied A in. Het gebied waar Israëliërs alles onder controle hebben. Langzaam komen we bij gebied B en C waar de Palestijnen steeds meer vrijheid krijgen met hun eigen systeem. De bezetting wordt nu pas echt duidelijk. Wanneer ik rechts uit mijn raam kijk zie ik zwarte water bassins op de mooi geordende huizen. Kijk ik links zie ik witte water bassins op schots en scheven huizen die van de Palestijnen zijn. De huizen zijn hoog, aangezien er meerdere woningen op elkaar zijn gebouwd. Er is niet meer ruimte. Op de toppen van de bergen kleine nederzettingen van de bezetters. Zij breiden hun gebied uit. De gebieden waar we door heen trekken blijken zeer gevaarlijk te zijn volgens veel Israëliërs. Je zou worden verkracht en beroofd. Eenmaal in het eerste stadje gekomen kom ik de meest vriendelijke mensen tegen die niet alleen willen verkopen maar ook gewoon uit beleefdheid gedag zeggen. De omgeving daarin tegen is kil. Straten liggen open, huizen staan leeg en zijn maar half af. De tijd lijkt hier soms even stil te staan. We rijden verder naar ons onze eind bestemming; Nablus. 

Een korte rondleiding door het stadje brengt ons door straatjes van slechts een halve meter breed, achtervolgd door een grote groep kinderen die merkte dat er vreemdelingen aanwezig waren. We zien door een raam nog de kogelgaten van een week geleden in het plafond zitten. Hier wonen zo’n 11000 mensen op 700m2. Onze tour is gelijk een promotie voor de performance van vanavond. Iedereen weet dat er wat staat te gebeuren. 

Wanneer de eerste jongeren het kleine gebouw binnen komen stellen we ons aan elkaar voor en laten wat horen of zien wat de ander kan. Daaruit ontstaat al snel een aantal improvisaties en ideeën die we verder uit werken. Officieel zijn we nog niet begonnen maar we zijn al volop bezig, alles ontstaat vanzelf. Een van de jongens met een Pink-Floyd t-shirt probeert ons Engels te vertalen of het wordt opgelost met gebaren. Dit zijn van die momenten waarop je in een dag een jaartje ouder bent geworden. Naast de chaos die geregeld moet worden weet ik nu al dat dit herinneringen worden die ik altijd mee zal dragen. De tijd raast voorbij waarop het ineens al 19:00 blijkt te zijn. De show gaat van start. Eerst speelt een Frans kamerorkest gevolgd door een aantal gitaristen en dichters. Dit alles vind plaats onder koude tl verlichten waar soms wat theater licht bij in springt, terwijl het licht van de zaal nog half aan staat.

Vervolgens zijn wij aan de beurt. Hoewel er van alles mis gaat staat er hier toch iets op het podium dat we met zijn allen in een paar uur in elkaar hebben gezet. Van break-dance en improvisaties tot sketches en Westerse/Arabische muziek. Op momenten valt horen we alleen maar ruis door de boxen maar de man die het theater runt schrijft zowel zijn subsidie aanvragen als dat hij gastheer is terwijl hij ook de techniek doet bij de voorstelling. Misschien net twee taken te veel. Binnen dertig minuten is deze dag dan weer voorbij met een buiging. De kinderen vragen of we terug komen waarop ik het antwoord al weet. Ik zeg dat ik deze dag geweldig met hun vond, iets dat recht uit mijn hart komt. Een van hen kijkt mij aan en zegt voor de 6^de keer hoeveel hij van mij houd.

De volgende dag lopen we in de vroege morgen nog even door het stadje heen. Naast al het afval op de grond en de kippen in de kleine kooitjes zien we op de muren posters van Palestijnen die zijn omgekomen. Met hun machine geweren worden zij hier geprezen als helden. We nemen de bus terug naar de douane waar we nu zelf als dieren door een hekken constructie moeten. Na een half uur wachten voor een van de hekken wordt ons paspoort en bagage gecontroleerd waarna we weer welkom zijn. Twee soldaten komen ons te gemoed. Zij dragen de moderne machine geweren waar ik mee schoot in mijn computergames. Dit zijn de mensen die het leven elkaar zuur maken maar wanneer ze langs ons komen en de gitaar zien zegt een van hen: Pink Floyd?