Leeg

In eerste instantie zou het goed zijn geweest deze bladzijde leeg te laten aangezien een groot deel van de dag zo gevoelt heeft. Bij het kraaien van de haan onwak ik er niet aan ook te ntwaken. Het is acht uur, de zon schijnt zijn eerste lichtstralen de kamer binnen waaronder op mijn gezicht. Met een lamlendig lichaam alsof ik een enorme kater heb lopen we naar Eyad. De jongen van het hostel heeft voor ons een mooie deal kunnen maken waardoor wij dachten dat we voor slechts 240 Sjekel (50 euro) naar de dode zee konden gereden worden. Eenmaal aangekomen verteld de chauffeur dat hij op ons wacht. Wij zeggen dat dit wel zo’n vier uur kan duren maar door zijn gebrekkig engels lijkt het alsof we elkaar niet begrijpen wat later ook het geval blijkt te zijn.

Morgen rijden we al om 8:00 in de morgen naar Nablus, een vluchtelingenkamp in de Westbank. Hier zullen we overnachten bij een gast gezin en een performance maken voor de mensen die daar wonen. Het armoede contrast zal nog groter zijn nu we op de toeristische plek zijn aangekomen bij de dode zee. Ongemakkelijk manoeuvreren we ons tussen de parasollen en ijstenten, opzoek naar een rustige plek die er niet is. Om ons heen het voordurend Amerikaans accent met op de achtergrond popsongs die toch overal ter wereld het zelfde klinken. Uiteindelijk konden we niets anders doen dan ons zelf er aan over te geven. Verstand op nul, de Hawaï zwembroek aan en drijven maar terwijl de tijd langzaam verstrijkt. Dit zal het Palestijnse tijdsbesef zijn.

De zon neemt zijn lichtstralen mee achter de horizon. Eyad staat als afgesproken op ons te wachten. Moe van de zon en het niets doen zitten we terug in de auto naar Jeruzalem maar ergens klopt er iets niet. Alles wordt meteen duidelijk wanneer we uitstappen en wij ons 240 Sjekel erbij pakken. ‘Sjekel? Dollars!’. De discussie brand los en de jongen van het hotel wordt opgebeld. Uiteraard kon dit niet zo gemakkelijk aflopen. Geen van de partijen geeft toe een fout te hebben begaan. We lopen samen naar het hostel om in gesprek te gaan. Uiteindelijk blijkt alles op een misverstand te berusten. Zowel wij hadden beter moeten kijken als dat zij duidelijker naar ons moesten zijn. Toch krijgt Eyad, bijgelegd door de hotel manager, zijn geld. De dag is als een waas beleefd. Ik lees email berichten over projecten in Nederland en herinner mij niet meer of en wanneer ik mensen heb terug gemaild. De twee dagen Jeruzalem en de korte nachten beginnen zijn werk te doen. Tel daarbij op een dagje ultiem toerist zijn in de dode zee en je hoofd is leeg. Slapen is de enige remedie.