De geboortedag

Merlijn heeft afgesproken met een actrice om elf uur. Ik ga mee aangezien een uur later ook ik mijn acteur kan ontmoeten. Om twaalfuur verschijnt de actrice. Ondertussen probeer ik nogmaals een helder concept op papier te zetten terwijl Luuk voordurend om aandacht vraagt. Luuk ziet helaas niet dat wij aan het werk zijn en dat wij daarom niet de behoefte hebben om met hem in gesprek te gaan of een ochtend biertje te proosten. Om kwart over 12 verschijnt Amar, mijn acteur. Ik vertel hem over het onderwerp dat mij interesseert en al snel raken we in gesprek over het tijdsbesef in Jeruzalem. ‘Een uur te laat komen is niet zo gek’. Mensen proberen hier soms jaren lang dingen te bereiken die maar niet willen lukken. Op den duur slaat de vermoeidheid toe en ontbreekt het men aan noodzaak om überhaupt nog iets te ondernemen. Ik besef mij dat ik terecht ben gekomen in de omgekeerde wereld. Hier leeft men alles behalve met een planning. Amar die ook vaker in Europa projecten heeft gedaan ziet zeer duidelijk deze cultuur verschillen. Hij vecht in zijn land om de tijd en daarmee indirect de ander te respecteren. Hij verteld dat dit de eerste keer is dat hij überhaupt denkt aan onze ontmoeting. Leef met de minuut, lijkt de instelling hier te zijn. Als je de deur uit gaat hoeft dat niet te betekenen dat je vanavond weer terug bent. We spreken verder over verjaardagen, de geschiedenis van Jeruzalem en de vormen van tijd in muziek. Hij stelt mij voor om een deze dagen naar de woestijn te reizen, de plek waar geen tijd lijkt te bestaan, en deze avond opnieuw af te spreken om verder te praten. Misschien is het zelfs mogelijk om naar een verjaardag te gaan die op zijn ‘planning staat’. Bij het verlaten van het restaurant zie ik nog net hoe Luuk in zijn stoel slaapt naast zijn lege glas bier. Voor dat we aan de slag gaan hebben we nog enkele momenten waarop we de stad kunnen bekijken. Ik maak gebruik van dit moment en bezoek de plek waar jaar na jaar mensen heen komen; de klaag muur. Het is een van de plekken in Israel waar de traditie er van af spat.

In de avond ontmoet ik opnieuw Amer. Ik gooi een aantal onderwerpen op en stel vragen over de verjaardagen die moslims niet blijken te vieren, zijn toekomst dromen en herinneringen als kind. De eerste concrete ideeën worden geboren. Hij probeert zich het eerste nummer te herinneren dat hij als kind zong. Een christelijk lied geleerd als een Palestijn. Ik kijk naar deze man die voor mij zit. Ik weet nog zo weinig van hem maar deze eerste ontmoeting op deze ene dag voelt goed. Ik zou best wel eens wat meer de Palestijnse mentaliteit mogen hebben en dus zeg ik tegen mijzelf zeer blij te zijn met vandaag. We proosten, op een goed begin.