Herinneringen

Ik wacht en ik wacht. Mijn onderwerp ‘tijd’ wordt hier nog maar eens op de proef gesteld. Wanneer dit in Nederland zou gebeuren dan zijn direct de poppen aan het dansen. Ik moet het maar voor lief nemen. Het is 13:45 en ik had om 13:00 afgesproken met Amer. Gelukkig heb ik mijn computer bij mij en kan ik voor de twintigste keer mijn email, facebook en skype checken. Ook hier wacht ik op een berichtje van wie dat ook mag zijn. Het is een grauwe dag en zo voelt het ook in mijn buik en hoofd. Elke dag falafel eten is mijn lichaam niet gewend maar misschien heeft het ook iets te maken met mijn chronisch slaap tekort. De cd in het café blijkt op repeat te staan wanneer ik opmerk hetzelfde nummer nu vijf keer gehoord te hebben. Het is 14:00. Hoelang zal ik nog wachten? Een vrolijk melodietje klinkt wanneer ik hem opbel gevolgd door zijn voice-mail. Ondertussen zit ik al twee uur in een café waar ik slechts twee koffie heb gedronken. Nog maar een koffie of gewoon wat meer fooi geven? Dan eindelijk een telefoontje, binnen 15 min is hij er! 30 minuten later komt hij het café binnen.

We lopen naar de begraafplaats van zijn vader. Een plek waar zijn hele generatie ligt begraven en ook hij zal komen te liggen. Het is een plek die hij vaker met zijn kinderen of moeder bezoekt. Zijn moeder gelooft dat ze later bij hem terug zal komen. Amer verteld hoe het geloof een houvast voor zijn moeder kan zijn doordat zij nu bijvoorbeeld makkelijker het verlies kan accepteren. Zelf is hij ondanks zijn opvoeding in een christelijk koor en zijn ouders die Moslim zijn, niet gelovig. Hij gaat met zijn kinderen wel naar de Moskee omdat zij hier om vragen. Uiteindelijk moeten zij zelf ontdekken waar ze in geloven.

We stappen de kleine repetitie ruimte binnen. Nu zal het dan echt gaan beginnen. De eerste keer op de spelvloer gaan is altijd een spannende stap. Op de weg naar de repetitieruimte vertelde hij over zijn eerste ervaringen als kind op het toneel. Ik vraag hem deze gebeurtenis opnieuw aan mij te vertellen maar dit uit een fotolijstje te halen. Een fotolijstje dat er voor mij leeg uitziet. Hij begint te vertellen en gedurende zijn verhaal wordt hij langzaam weer het kind. Ik laat hem de scene opnieuw spelen maar nu met de vraag te beginnen vanuit een norse man. De man waar hij eerder over sprak die het kind in hem is verloren. Het is de verjaardag van deze norse man en ik geef hem het fotolijstje cadeau waarin hij zich verliest in de herinnering. Een uur repetitie lijkt hier gewoon te zijn. Ik zie hoe Amer nadenkt over het materiaal dat vandaag is ontstaan. Hij heeft tijd nodig om alles te laten bezinken maar de eerste stap is gemaakt.

We gaan als afsluiting naar een poppen voorstelling voor kinderen. De voorstelling verteld over een Palestijns meisje dat droomt over Israëliërs die op haar deur aankloppen. Ze doet open en de sleutel om haar nek, van het huis wordt gestolen. Wanneer ze later wakker wordt hoort zij iemand op de deur kloppen. Zij weet dat ze nu niet open moet doen aangezien het de Israëliërs zijn. Vol verbazing kijk ik naar de voorstelling die voor kinderen is gemaakt. De Israëliërs worden met gekke stemmetjes nagedaan. Van jongs af aan krijgen de kinderen met dit stuk al mee dat je moet uitkijken voor de Israëliërs. De kinderen gaan er volop in mee en schreeuwen ‘achter je, achter je’ wanneer de sleutel opnieuw verschijnt. Helaas is deze weer verdwenen wanneer ons hoofdpersonage achterom kijkt.