Proloog: Tomorrow

Zaterdag 17:00. Over een kleine 24 uur zal ik onderweg zijn naar het land waar onze jaartelling is begonnen. Waar gedroomd wordt over verleden en heden. Een land waar verleden en heden onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Jeruzalem. Nog eenmaal loop ik mijn planning door voor morgen:

-       De wekker gaat zeer vroeg af zodat ik er zeker van kan zijn mij niet te hoeven haasten.

-       Zoals altijd op belangrijke dagen verslaap ik mij, maar ik heb alsnog genoeg tijd zodat ik niet direct in de stress hoef te schieten.

-       Ik sta te lang onder de douche maar vertrek uiteindelijk precies op tijd als gepland.

-       Halverwege kom ik er achter dat ik mijn paspoort vergeten ben waardoor ik alsnog terug naar huis moet rennen met een overvolle tas op mijn rug. 

-       Het rennen was voor niks aangezien de trein een vertraging heeft, waardoor ik mij vervolgens in de trein druk kan gaan maken of we wel op tijd komen voor het inchecken. 

-       Opnieuw wachten we aangezien ook het vliegtuig een vertraging heeft.

Ik zou op deze manier mijn gehele reis kunnen plannen maar veel opleveren zal het niet. Toch blijf ik lijstjes in mijn hoofd maken aangezien ik naar hou vast zoek. Meestal vind ik dat in de performance die ik ga maken maar nu is niks zeker en kan alles gebeuren. Het enige dat ik weet is dat ik met een lokale acteur/zanger van veertig jaar oud zal gaan werken, iets waar ik zelf om gevraagd heb. Verder is er alle vrijheid en kan ik doen wat ik wil. Perfect zou je zeggen als ik niet zo’n controle freak zou zijn geweest. Natuurlijk kan ik maken wat ik wil maar wil ik geen performance van Robin Coops over Robin Coops maken dan moet ik in het moment durven te leven en de ontmoeting in Jeruzalem zijn werk laten doen. Ik loop op het moment over van ideeën maar ondanks dat ik deze met al mijn energie heb op geschreven hoeft dit alles niks van doen te hebben met de persoon die ik ga ontmoeten.

De ‘tijd’ zal het leren en zal daarom tevens het start punt zijn van mijn onderzoek. De tijd waar ik altijd op vooruit loop maar mijzelf nu dwing ermee te leven. Misschien is het zelfs mogelijk de tijd even te bevriezen zodat het moment van deze ontmoeting of van de performance zelf volledig kan worden gevoelt.

Zaterdag 18:00. Opnieuw denk ik na over de toekomst: wat neem ik mee naar Jeruzalem? Ik pak mijn planning erbij van vandaag. Ik kijk er naar en streep vervolgens alles door wat er op staat. Daarna schrijf ik slechts een zin op het blaadje; Leef in het moment. 

Het avontuur kan beginnen.